|
- Páta | - Srbská èítanka | - |
Mi³y Bo¾o, wulki to d¼iw Bo¾i!
Hdy¾ so zehna na Kosowe wójska,
We wójsku tym d¼ewjeæ Jugowiæow
A Jug Bogdan: d¼esaty wón bì¹e.
Boha prosy Jugowiæow maæeà,
Zo by Bóh ji woèi soko³owej
Da³, a køidle bì³ej swìt³oh' ko³pja.
Leæa³a by na Kosowe rune,
Wid¼a³a tam d¼ewjeæ Jugowiæow,
D¼esateho Jug Bogdana starca.
Prosy³a je, Boha naprosy³a:
Bóh je da³ ji woèi soko³owej
A te¾ køidle bì³ej swìi³oh' ko³pja;
Wona leæi na Kosowe rune:
Mortwych nañd¼e d¼ewjeæ Jugowiæow,
D¼esateho Jug Bogdana starca.
Wy¹e nich bì d¼ewjeæ wójnskich hlebji,
Nad hlebjemi soko³ow pak d¼ewjeæ,
Woko³' h³ebjow d¼ewjeæ dobrych koni,
Pódla hlebjow d¼ewjeæ d¼iwich lawow.
Zarjehota d¼ewjeæ dobrych koni,
Z dobom zaru d¼ewjeæ d¼iwich lawow,
Za¹krìca te¾ soko³ow tych d¼ewjeæ.
Ale maæeà hrud¼e twjerdej' by³a,
Sylzy wot wutroby njespu¹æi³a;
Ale jima d¼ewjeæ dobrych koni,
Zjima³a te¾ d¼ewjeæ d¼iwich lawow,
Zjima³a te¾ soko³ow w¹ìch d¼ewjeæ.
Potom wróæi so do hrodu bì³oh'.
Synowki ju z dala wuhladachu,
Kroca³ku drje napøeæo ji d¼ìchu.
Zawrì¹æa³o wudowow je d¼ewjeæ,
Zap³aka³o syrotow je d¼ewjeæ,
Zawrì¹æa³o d¼ewjeæ dobrych koni,
Zaru³o je d¼ewjeæ d¼iwich lawow,
Za¹krìèa³o soko³ow je d¼ewjeæ.
Ale maæeà hrud¼e twjerdej' by³a,
Sylzy wot wutroby njespu¹æi³a.
Hdy¾ je by³o w nocy wo po³nocy,
Zawrì¹æa to Damjanowy bì³o¹
Pra¹a maæ so Damjanowej' lubej':
Synowka mi, luba Damjanowa,
Sto nam wrì¹æi Damjanowy ¹umjel?
Haè je h³ódny p¹enicy drje bì³ej',
Abo laèny wody ze Zweèana?
Wotmo³wja ]ej luba Damjanowa:
"Maæi na¹a, maæi Damjanowa,
Njeje h³ódny p¹enicy w¹ak bì³ej',
Njeje laèny wody ze Zweèana:
Je w¹ak jeho Damjan toniu zwuèi³,
Do po³ nocy sytnoh' wowsa kram¹æiæ,
Wot po³nocy drohu puæowaæi;
Tak wón ¾eli swojoh' hospodarja,
Zo joh' njeje ña sebi dom pøinjes³.
Ale maæeà hmd¼e twjerdej' by³a,
Sylzy wot wutroby njespu¹æi³a.
Nazajtra, hdy¾ zaswita³ d¼eñ bì³y,
Leæitaj dha hawronaj dwaj èornej,
Krwawe matej køid³a do ramjeni,
Na pysku so bì³a pìna je¹æi.
Ruku njesetaj wot khrob³oh' rjeka,
A na rucy slubny pjer¹æeñ z³oty.
Pu¹æi³oj stej ruku maæeri do klina.
Wza sej ruku Jugowiæow maæeà,
Wjeræa³a z njej a ju wobroæa³a,
Zawo³a³a Damjanowu lubu;
Synowka mi, luba Damjanowa,
Póznawa¹ ju, èeja tale ruka?"
Rjekny na to luba Damjanowa:
"Maæi moja, maæi Damjanowa!
To je ruka na¹eho Damjana,
Dokel¾ znaju slubny pjer¹æeñ, maæi,
Slubny pjer¹æeñ ze mnu by³ je k wìrowanju."
Wza sej maæeà ruku Damjanowu,
Wjeræa³a z njej a ju wobroæa³a,
Potom z ruku z æicha bjesad'wa³a.
"Moja ruka, zelene jab³uèko,
Hd¼e sy rost³a, hd¼e sy wot¹æipnjena?
Ach, sy rost³a na mojim mi klinje
Wot¹æipnjena na Kosowym runym!"
Tole prajo, lohko du¹u spu¹æi.
Ju¾noserbska narodna. Pøe³o¾i³ J. Wingeà, £u¾ica 1897.
Dal¹í: