|
- Páta | - Srbská èítanka | - |
(Poswjeæena Micha³ej Hórnikej a Janej Ernstej Smolerjej.)
O, mìæ chcy³ móc, ka¾ sonet Kollarowy,
ki¾ jako wórlica d¼ì wy¹e zlìtny
a na S³owjanow zabyte ¾no rowy
pøez wótry køik swój promjeñ swìt³a mjetny!
'No¾ rowy! - Nì, w¹ak ¾iwjenja kæìw nowy
so pokaza, hd¼e¾ spar bì do³holìtny;
lud ma³y wojujo na s³ónèku zhrìwa
so nad¼ije a jeje pìseñ spìwa.
Móc s³owjanske wot Boha ¹tomy maju
na brjohach/£obja, Wis³y abo Sprjewje,
zo jenak ha³'zy swoje pøesæìraju
pøi ruæu wichorow a w b³yskow hnewje,
njech bitwy ho³k te¾ hrimota w jich kraju;
w nich drìma b³ysk - ¹kra w popjele, wóñ w kæìwje -,
lud zahori we swobody hod¼inje,
kæìw nowych skutkow zwabi we pusæinie.
Èas na¹ sej ¾ada bitwu wo ¾iwjenje,
to Serbja najwjac' znaja - w¹o jim wzachu:
mjeè bitwy, pìsnje, pychu, w¹itko rjenje,
te¾ wjes³o p³uæa, w¹o, ¹to¾ lubowachu.
W¹o podarmo! Zas' kæìje w bo¾im mjenje,
¹to¾ njesmjertne! Tak do³ho wojowachu -
tu¾ pycha S³awije su nìtk, lud ma³y,
hdy¾ stotki stojachu ka¾ twjerde ska³y.
Zo lud tón ¾iwy je, so zda byæ baja,
a zo ta kupa stoji wosrjed¼ wody!
Dwaj øjekaj ducha, synaj toho kraja,
¹tom d¼er¾itaj tu, w¹itke jeho p³ody
nam khowataj - a w¹itcy lubosæ znaja,
z kotreju¾ znajetaj rozhrìwaæ lody;
dwaj rjekaj plahujetaj z d¼ì³om, s³owom
¹tom Serbow rjany nad S³awije rowom.
Rìè wótcow, ki¾ so z³otom' herbstwu runa,
a pìsnje, baje z miny³osæe do³a,
w¹ì zorna, steptane do zemje huna,
taj stra¾ujetaj jako mìd swój pèo³a,
a z womory pak jeju s³owow truna
lud bud¼i smjertnej', k ¾iwjenju jón wo³a -
haè, ka¾ kæìw snìhowki raz w zymske ranje,
lud serbski ze s³awneje zemje stanje!
To hordosæ na¹a, radosæ nam w¹ìm droha:
hdy¾ swìt nas hid¼i - my so lubujemy,
hdy¾ njepøeæelstwa do nas pjerje zmoha -
zo wumo¾nik je w na¹ich nadrach, wìmy!
Hdy¾ rólnika te¾ próca èaka mnoha,
my tola nad¼ije so d¼er¾eæ chcemy:
do putow spjaty, bity, klaty w¹ud¼e,
hd¼e¾ jónu bì, staæ S³owjan pøeco bud¼e! -
J. Vrchlický; ze zbìrki "Na domácí pùdì" pøe³. Adolf Èerný, £u¾ica 1891.
zpìt na obsah 
Dal¹í: Na Belvederu